ROSALÍA
Ti és
pra min a barquiña que lembra
toda presenza de madeiras náufragas
que vive, infinda, unha traxedia líquida
de peiraos sen panos e sen peixes.
Sedenta coma
un mar
e no teu
mar, afogada.
Tí és pra min un pobo pequeniño
de vieiros sen cume, sen riadas,
mergullando no seo case morto
unha virxe canzón, inimitábele.
Sedenta coma un mar
e no teu mar, afogada.
Ti és pra min unha callada piña
de moitas primadeiras agardadas
onde xogaron anxos
onde vibraron áas sen movelas
Sedenta coma
un mar
e no teu
mar, afogada.
Ti és pra min a historia da meniña
que iba soñando praias
hastra que deu mareia a un ben triste mañán.
Sedenta coma
un mar
e no teu
mar, afogada.
Ti és pra min o lombo dunha sombra
onde todo resulta perguntado
i o paso das personas faise lene...
Sedenta coma un mar
e no teu mar, afogada.
¡Ti és pra min a terra dunha tomba compridamente
limpa de pisadas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario