Versos nun calendario sen follas XXX

A liberdade
é o espazo irrenunciable
que me pertence.

Fotografía: Suso Díaz

Eu tamén son un ninguén

Á memoria de Xosé Neira Vilas.

Eu tamén son un ninguén.

Non comín pantrigo
e xa perdín os dentes
da memoria labrega.

Eu tamén son un ninguén.

Ando polas quenllas espindo pasos
onde atoparme, onde atopar
cantos sen ruído.

Eu tamén son un ninguén.

Vou dando tombos pola vida
sen decatarme que choro coma un cativo
as feridas dun tempo sen sorrisos.

Eu tamén son un ninguén.

Ollo espellos nos que non me reflexo,
nos que te procuro e non me atopo,
e non te atopo.

Eu tamén son un ninguén.


Fotografía: Suso Díaz

Versos nun calendario sen follas XXIX

Ábrete en min.

Cúbreme de mornura

nas irtas noites.

Imaxe atopada na rede. Autor/a descoñecido/a.

Versos nun calendario sen follas XXVIII

Cala en silencio

a dor ferida, na alma

que berra núa.

Versos nun calendario sen follas XXVII

Lúa de sal

no padal do desexo

adormecido.

Imaxe atopada na rede. Autor/a descoñecido/a.

Versos nun calendario sen follas XXVI

No Día Universal do Neno.

Todo nas pálpebras é soño.

Verbas que espertan curiosidade,
mans que esculcan as engurras do vento.
Cada detalle é un sorriso
e as bágoas son de enteiro lamento.

Todo nas pálpebras é soño.

A vida é unha ilusión sen tempo
e a morte un horizonte inabarcable.
A felicidade é un estado que se perde
coa irreal realidade da inocencia.

Todo nas pálpebras é soño.



Fotografía: Vasco Patricio

Versos nun calendario sen follas XXV

Debuxei verbas

nas que atoparte núa.

Só atopei vento.

Fotografía: ABrito

Je ne suis jamais allé à Paris

Agradezolle enormemente a Fraçois Davo, amigo e poeta, a tradución que fixo do poema adicado a París.

Je ne suis jamais allé à Paris.

J'ai entendu chanter sa beauté,

idéalisée...

Ses nuits de bohème

et ses rues peuplées de fées...

Je ne suis jamais allé à Paris.

J'ignore tout de ses parfums

des heures qui se drapent de regards

et de celles qui se dénudent dans le clair obscur

des passages du désir...

J'ignore aussi les pas perdus

qui se retrouvent dans une étreinte

dans l'incandescence froide du fer

-coeur inversé-

qui bat à ciel ouvert.

Je ne suis jamais allé à Paris.

Je sais que tout le sang est rouge

que les larmes brûlent les lèvres déchirées

et que toutes les morts sont inutiles.

D'un sourire ne jaillit que la vie.

Tradución: Fraçois Davo

Fotografía: Juan Carlos López

Nunca he estado en París

Onte compartía aquí un poema inspirado nos tráxicos atentados de París. Máis tarde recibía unha mensaxe de Ramón Suárez Álvarez, galego afincado en Bos Aires, que me transmitía a intención de ler o poema hoxe, como fixo, no seu programa de radio Con Vós de Radio Cultura da quinta provincia.

Fíxome moita ilusión. En Bos Aires teño amizades polas que sinto moito afecto, ademais dos vencellos familiares con esa cidade por parte de nai.

Ramón pedíume que lle traducise ao español o poema, este é o resultado.

Nunca he estado en París.

Sé de su belleza cantada, idealizada ...
De sus noches bohemias
y de sus calles con hadas ...

Nunca he estado en París.

No sé nada de sus olores
de las horas que se visten de miradas
ni de las que se desnudan a media luz
en los callejones del deseo.
Tampoco sé de los pasos perdidos
que se encuentran en un abrazo
en la fría incandescencia del hierro,
-corazón invertido-
que late en cielo abierto.

Nunca he estado en París.

Sé que toda la sangre es de color rojo,
que las lágrimas salan los labios rotos
y que todas las muertes son inútiles.
Solo la vida se muestra en una sonrisa.  

Moito me agradaría que este poema se traducise ao francés.

Imaxe: Paz, amor e Eiffel por Jean Jullien

Versos nun calendario sen follas XXIV

Nunca fun a París.

Sei da súa beleza cantada,
idealizada...
Das súas noites bohemias
e das súas rúas con fadas...

Nunca fun a París.

Nada sei dos seus cheiros
das horas que se visten de ollares
nin das que se ispen a media luz 
nas quenllas do desexo.
Tampouco sei dos pasos desencontrados
que se atopan nun abrazo
na fría quentura de ferro,
-corazón inverso-
que latexa ceo aberto.

Nunca fun a París.

Sei que todo o sangue é vermello,
que as bágoas salgan os beizos quebrados
e que tódalas mortes son inútiles.
Só a vida se amosa nun sorriso.

Recitado por Ramón Suárez Álvarez

 
Pintura de Robert Holzach

Stop feminicidio

Non hai palabras para condenalas mortes do noso silencio.

Versos nun calendario sen follas XXIII

Perdido no ar

agárdote escribindo

estes silencios.

Fotografía atopada na rede. Autor/a descoñecido/a.

Versos nun calendario sen follas XXII

Somos comezo de todo.
Sombras sen sol
procurándose na difusa luz
que se esvaece polo horizonte
               inabarcable
onde navegamos sen brúxula
a un norte imaxinario
por construírmos,
por construír
un amor que agarda.
Somos comezo de todo,
               ou case...


Fotografía: Autor descoñecido

Versos nun calendario sen follas XXI

Arrinco flores

de amor, nun xardín ermo,

sen esperanzas.

Ilustracións atopada na rede. Autor/a descoñecido/a.

Versos nun calendario sen follas XX

Saber outro eu

que camiña comigo

sen eu saber.

Fotografía atopada na rede. Autor/a descoñecido/a.

Dezanove anos de amor!

Hoxe, miña filla Sofía, está de aniversario. Estes versos son para ti, moitísimos parabéns!!!

Son dezanove

crisoles de amor vivo

nun tempo aberto.

Latexos compartidos,

ollares sementados.