23 de dec. de 2014

Libro dixital: 150 Cantares para Rosalía de Castro

É tempo de recapitular, de ollar o que fixen neste ano que se apaga, de ir pechando traballos que, xa levan tempo dabondo querendo ver a luz.

Quero falarvos aquí, do libro homenaxe aos "Cantares gallegos" de Rosalía de Castro. É un proxecto no que levo traballando dende 2013, que remata neste 2014, e agardo sexa publicado ao mundo, coincidindo coa data de nacemento de Rosalía de Castro, o vindeiro 24 de febreiro de 2015.

Neste proxecto participamos 151 poetas, con 150 poemas, feitos a partir doutras tantas estrofas sacadas dos poemas de Rosalía. 16 artístas plásticos, con 15 representacións gráficas inspiradas nos "Cantares gallegos", ou en Rosalía de Castro. Tamén sumaron a súa voz, o crítico literario Ramón Nicolas, que é o autor do Prefacio, e a escritora Mercedes Queixas Zas, que é a utora do limiar.

Sirva este primeiro anuncio público para agradecervos a tódolos que fixestes posible este soño: pola confianza depositada, polas complicidades compartidas, por estardes ahí, alentando sempre.

Grazas.


21 de dec. de 2014

Outono de flores descuberto XXI

Con este poema, dou por rematado este "Outono de flores descuberto".



Can as follas...

O outono fica perenne
na inmensidade do ar,
no ceo preñado de paxaros.


Fotografía: Sofía Díaz Paz

11 de dec. de 2014

Cabeceira


Dende o 2 de decembro, conto co dominio susodiaz.gal. Algo que me enche de ledicia por todo o que supón, para nós, como pobo con cultura e lingua propia.

Para completar este proceso de trocos nesta fiestra, ademáis dos enlaces ao enderezo .gal, engado unha nova cabeceira. Compúxena coa grafía de manuscritos de Rosalía de Castro, que me prestou para esta ocasión.

9 de dec. de 2014

Outono de flores descuberto XVII


Nada é inalterable aos sentimentos.
A vida é un impulso necesario
de desexos inalcanzables
e metas que se alonxan.

Ti: o sol que alumeas
nos decrépitos días,
onde a sen razón
é a razón
para seguir ergueito.


Fotografía: Suso Díaz

4 de dec. de 2014

Outono de flores descuberto XV


Orquestro voos
nun taboleiro en blanco
de posibilidades.
Nada existe nesta partida
contra min mesmo,
todo é froito da imaxinación
que ceibe brúa.
Nada é...


Autor da fotografía: Adelino Faria

2 de dec. de 2014

1 de dec. de 2014

Outono de flores descuberto XIII



Imaxinarte é tan doloroso.

Non acadar o teu sorriso, supón 
unha penitencia desproporcionada.

Vístome de bágoas que se derreten
na infinitude do desexo,
e o senso é un cabalo desbocado
procurando acougo.

Agardo o inverno arrefeza os latexos
que emerxen da terra espida,
mentres, o lume alampea con forza
na lareira onde me acubillo.

Quero atoparte na oleaxe
que provocan os silencios
nos que habitamos.


Autor da fotografía: descoñecido.

29 de nov. de 2014

Metáfora...

... do capitalismo.


Fotocomposición: feita a partir dun fórceps, que afasta e deshumaniza a unha sociedade consumista, cada vez máis precisada da caridade para subsistir.

Outono de flores descuberto XII


Amor: arrástrame
pola misericordia,
bícame lene.
Derretamos nos ollos
o desexo inflamado.


 Fotografía: Manuela

27 de nov. de 2014

Metáfora...

... dunha utopía?


Jorge Mario Bergoglio, escolleu para o seu papado o nome de Francisco.
Autor da imaxe: descoñecido.

25 de nov. de 2014

Ángel Campos Pámpano


Ángel Campos Pámpano (1957-2008), poeta, traductor, lusista, activista cultural extremeño. 



A Ángel Campos Pámpano

Existen Homeros y Odiseas que permanecen perennes
en la latitud de los encuentros.

Los caminos se repiten con la misma intensidad.
Los días son borrones en calendarios sin fecha,
y los deseos, se posicionan, brotan
como flores de invernadero.

Solo, en la sequedad de la llanura, habitas.
Creces de los encuentros furtivos
con los sueños y la madera,
proyectas tu sombra en la dehesa, solo.

Germinan los pensamientos detenidos, heredados.
Te depositas abriendo renglones en la piedra,
como huella de creativas espirales.

Hermano del aire: sumergido
en ciudades blancas, cultura y verso.

Jola: surco para la semilla.

Todos los lugares son un refugio con impronta,
con raíces en el viento de las palabras,
en la soledad de la tierra,
en la nieve derretida a cada paso.

Metáfora...

... para a igualdade.


Sereo: obra de Francisco Leiro.
Ubicada na Porta do Sol de Vigo.


Fotografía: Suso Díaz

24 de nov. de 2014

Outono de flores descuberto XI


Bela utopía.
Sentirse bolboreta
tódolos días.


Ilustración: Wikimol.
A imaxe ilustra o "Efecto bolboreta" ou "Teoría do caos" de Edward Lorenz. O nome foi sacado do proverbio chinés: "o movemento das ás dunha bolboreta pódense sentir ao outro lado do mundo".

19 de nov. de 2014

Outono de flores descuberto X

 

Ollar no espello.
Ver a necesidade
de posuírte.
Detida a memoria,
o tempo non existe.


Fotografía de Hans Breder

15 de nov. de 2014

Outono de flores descuberto VIII

Polas quenllas do baleiro...


A comida rápida.
Os desexos hipotecados.
As amizades virtuales.
As horas mortas.
O ar que abafa.
Os ollares perdidos.
As obrigas perennes.
Os polvos que non botamos.
As grazas esquecidas.
A envexa como deporte.
O lume sen lareira.
As viaxes á desmemoria.
O sexo arrefecido.
Os feitos irreales.
O pan sen mofo.
As compañías mercadas.
Os soños desnaturalizados.
O amor enlatado.
As ganas que che teño.
Procurarse é non atoparse.
Todo atado e ben enlatado.
O baleiro, é un Estado.
U-lo a vida?

Fotografía de Chico Gomes

11 de nov. de 2014

Outono de flores descuberto VI

 
Vivir na vertixe do precipicio
e non atopar ás
para voar.
Sentir cada latexo
coma un comezo,
un final desexado.
Abrir os ollos,
é ver sempre
a mesma imaxe.
Procurarte no abismo,
sen ás,
alimentando desalentos.


Fotografía de Filipe Correia

10 de nov. de 2014

Outono de flores descuberto V


Rematan os pasos.
Os camiños comezan
cun novo horizonte:
nace de ti,
nace contigo.
Pensándote.


Fotografía: Mário Pereira

8 de nov. de 2014

Outono de flores descuberto IV

Polas quenllas de Madrid


Nada máis deshabitado
ca moreas de xente
camiñando a ningures
á procura de si mesmo.
Arrastrándose por un dourado
esclavista, nun mundo
de sensacións baleiras,
almas sen alma,
entregadas ao vacío.

1 de nov. de 2014

No 18 cumpreanos da nosa Sofía

Hoxe, a nosa Sofía fai 18 anos. Comezo de todo, e fin dunha etapa de vencellos inmutables, perennes, diría eternos.
Agora xa voa soa, tentando construír un principio no que sostentar un futuro sempre difuso.
Pescudo na memoria, e abrolla coa forza das galaxias ese primeiro instante no que nos vimos. De súpeto todo se encheo con eses ollos azúis que esculcaban o mundo que acababas de estrear, ese ollar que asolaga todo o que non se borrara ata o fin dos tempos. Todo ficou retido na memoria ese intre, e todos o momentos vividos, sentidos, e sufridos nestes anos, son os alicerces nos que nos sustentamos.
Cada paso é unha aventura, cada verba un compromiso, tan só o sentimento verdadeiro, o amor perdura no tempo.
Moitos parabéns!!!





SOFÍA

En cada soño, Sofía.
En cada verba, Sofía.
En cada agarimo, Sofía.
En cada bágoa, Sofía.
En cada verso, Sofía.
Tódolos vértices conflúen en ti,
alma coa que alento no tránsito das horas,
no vogar mainiño dos instantes fuxidíos.

26 de out. de 2014

Outono de flores descuberto I


Fico detido na lareira de vidro.
Agardo polos bicos que derretan o xeo transparente
que nos afasta o ollar certo, verdadeiro,
co que se sente o pálpito
e debuxa as cores en cada latexo.

Fico detido na lareira de vidro.
Agardo a chegada da noite que alumee
os desexos arrefecidos,
as bágoas que xa non vertemos.

Fico detido na lareira de vidro,
e non me recoñezo.

7 de set. de 2014

4 anos de "La voz en espiral"

Hoxe fai catro anos que comezamos aquela aventura poética na radio. Aquel 7 de setembro do 2011 abrimos os micros de "La voz en espiral", na radio municipal de Mérida.


Queriamos facer un espazo semanal adicado a poesía, e abofé que o tentamos, que fixemos todo o que estivo nas nosas mans. Con certeza, cometemos moitos erros, uns por descoñecemento, outros por tentar manter un programa en directo, co que iso supón. Mais, de calquera xeito, pagou a pena todo o esforzo, a recompensa foi enorme, en forma de amizade, de coñecemento, e de asulagarnos de tanta poesía que, doutro xeito, talvez non tivesemos a ocasión de coñecela.
Sempre agradeceremos a todos os que fixestes posíbel esas dúas tempadas, a todos os que dalgún xeito apoiastes esta iniciativa, de maneira especial, a todos os que nos oiades cada semana. Xamáis esqueceremos as colaboracións de Ramón Nicolás, José María Cumbreño e Javier Carmona, mergullarse na poesía con eles, foi unha honra.

Nós queriamos, con ese humilde espazo, homenaxear o bo facer do poeta extremeño Ángel Campos Pámpano. O seu traballo a prol da cultura na terra arraiana, e a súa obra poética, son unha referencia.



Os micros están pechado, máis a poesía medra...


Luar

1
La luna arriba es un hallazgo:
un asombro de luz para los ojos
su color alto y quieto.
El luar
ilumina la mano que procura
-a solas en la playa-
la lucidez vacía, indecible
de ciertos nombres...

2
Con el agua se borran
los signos del poema.

Se humedece el aire
que sube hasta las rocas.

Mientras la noche blanca
se da al silencio.

3
El mar de pronto.
La luna       en      la     ola
empalidece.

Y la arena ya lista
para escribir de nuevo.

Ángel Campos Pámpano "La ciudad blanca"

6 de set. de 2014

31 de ago. de 2014

Versos para un verán ártico XIV

Hoxe fixo 35 anos do pasamento de Celso Emilio Ferreiro. Dalgún xeito botei en falla non acudir ao cemiterio de San Breixo (Celanova), como se acostuma cada ano, e ler versos na súa memoria, alampexar na pedra na que medra o lume do pobo. Como queira que fose, alí estiven, mergullado nos seus poemas unha vez máis, recordando eses momentos vividos. Froito desta xornada ferreiriana, naceu este poema.



A Celso Emilio Ferreiro

Erguelo mundo
nun verso, Celso Emilio.
Lareira acesa.

Ollos de luz na noite,
alento do país.

Embelgar a terra coa sonoridade
das verbas que transitan no ar
recollendo o sentir ceibe, labrego,
dun tempo que se multiplica ao lonxe
á procura de abrollar na  rocha
onde medra a semente mariña.
Os xemidos zoan nos curutos da noite,
canto irto, viaxeiro,
co que empreña a terra, e nós. 


28 de ago. de 2014

27 de ago. de 2014

Versos para un verán ártico XII

A Julio Cortázar no seu centenario

Remaban ás de bolboreta en auga doce,
remaban ás, contra corrente.

Na periferia dos desexos
agardaba a aurora
o espertar do sorriso.

Universos novos, Cortázar,
proxectan as lúas
nas noites do mundo.

Brincar coa plabra é medrar
na cinsa da lareira,
escorregar coa imaxinación
na melodía da memoria
para arrincar bicos
á noite adormecida.

Remaban ás de bolboreta
coa aurora.