Imaxinarte é tan doloroso.
Non acadar o teu sorriso, supón
unha penitencia desproporcionada.
Vístome de bágoas que se derreten
na infinitude do desexo,
e o senso é un cabalo desbocado
procurando acougo.
Agardo o inverno arrefeza os latexos
que emerxen da terra espida,
mentres, o lume alampea con forza
na lareira onde me acubillo.
Quero atoparte na oleaxe
que provocan os silencios
nos que habitamos.
Autor da fotografía: descoñecido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario