25 de feb. de 2016

O Carballo e o Corete do Santo

Neste días, mándame miña nai estas fotografías do “Carballo do Santo”, agora que aínda está espido, e do “Corete do Santo”, así lle chamamos nós ao palco da música que fixemos a comezos dos anos 80, por riba dun carballo centenario que temos ao pé da nosa Capela de San Pedro en Ludeiros.


Facendo unha pequena exposición de por que fixemos tal cousa por riba dun carballo centenario. Podemos dicir que en certa maneira víñase a facer dun xeito permanente algo que xa se viña facendo anteriormente dun xeito provisional. O noso carballo ten a particularidade de que é un exemplar que abraza o ceo dende a amplitude dos seus brazos longos e ben separados, o que viu en tempos o tio Ze Grande, un veciño que se decatou que podía facer un corete por riba do carballo para escoitar tocar á banda de música na festa de San Pedro, cousa que fixo. Co tempo, e cos movementos propios do inverno, do sol… o corete desfíxose.
Despois de moitos debates no praza do lugar, e de unha achega colectiva, decidimos facer en formigón, ese palco para tocar a banda de música. Pasado o tempo, decátaste de que talvez non sexa o que se diga unha obra de arte, mais é algo singular que atende á visión que tivo un veciño de querer aproveitar aquel espazo que se abría ao ceo para achegar o son da nosa música ás estrelas.
Co tempo foi perdendo esa primeira función, para converterse nun lugar de encontro, nunha atalaia para ollar a nosa Serra de Santa Eufemia, O Quinxo, tamén os Montaña de Entrimo e parte da Serra de Soajo en Portugal. Nun lugar onde atopar a paz do entorno, a memoria do cativo que alí medrou, a simple necesidade de sentarse e non pensar en nada, deixándose abrazar polo vento, polo canto dos paxaros, polo son das follas das árbores que aínda medran nese lugar máxico para min.

18 de feb. de 2016

Versos nun calendario sen follas LIII


Semente no ar
para agromar sentires
con luz de inverno.


Ilustración: Joana Meneses

Ramón Nicolás fala do libro "6 poemas 6" no Caderno da Crítica

Vaia dende aquí o meu agradecemento a Ramón Nicolás pola reseña que fai, no seu Caderno da Crítica, deste traballo colectivo.


... / ...
     As dúas primeiras aseveracións, como sinalei, aparecen no limiar desta publicación, editada con excelencia por Biblos, e din que, por un lado,  que todas as voces que nel colaboran, ben con poemas, ben con colaboracións plásticas, entenden a cultura “como ben común e como tributo que debemos a quen nos precederon e de quen herdamos” e a outra afirma sinxela e significativamente “Lorca leunos e entendeunos”. En boa parte, ao meu xuízo, aquí radica o espírito do libro, que talvez se complete -esta é a miña interpretación persoal- con ese verso ao que antes aludía e que di “Este é un brinde porque aínda lembramos”.
    Se cadra nestes fragmentos e nese verso repousen, explicitamente, algúns dos valores deste libro pois, sen dúbida, tamén atesoura outros. Suso Díaz e Helena Villar Janeiro idearon unha proposta que quixo lembrarnos  o centenario da primeira viaxe de Lorca a Galicia e, ao tempo, o oitenta aniversario do seu falecemento. A carón deste motivo, que reactiva a relevancia dos Seis poemas galegos lorquianos, non se esquece con xustiza a figura do seu editor, Ánxel Casal, sen cuxa intervención -e a de María Miramontes- este libro nunca vería a luz e nin sequera a literatura galega do século XX nunca sería como tal como foi.
... / ...
    Non deixo constancia aquí de todas as voces poéticas e de todas as persoas que coas súas ilustracións, quixeron estar neste libro, pero a todas elas, cuxos nomes se poden coñecer premendo aquí, a Suso e Helena e á editorial Biblos transmito os meus parabéns máis entusiastas. Libros así contribúen a enriquecernos, a ensanchar os horizontes da poesía galega e a estimulala desde a memoria.

A reseña completa pódese ler aquí.

13 de feb. de 2016

Radio Ga Ga

Feliz Día da Radio!

Comparto esta marabillosa canción de Queen. A letra é de Roger Taylor.

Radio Ga Ga
Eu sentábame só e ollaba súa luz,
meu único amigo polas noites adolescentes
é todo o que eu tiña que saber
escoiteino na miña radio
radio.
Dou a elas todas aquelas estrelas,
vellos tempos
coa guerra de mundos
- invadidos por marte que me fixo rir -
a vós fíxovos chorar,
fixonos sentir
como se puidésemos voar.
Polo tanto,
non é un simple ruído de fondo
un mal comezo para os cativos e cativas
que simplemente non saben
ou simplemente non lles importa
e só a reclaman cando non está alí.
Tivo o seu tempo,
tiña o poder
aínda está por vir
a mellor hora de radio.
Todo o que escoitamos é radio ga ga.
Radio Goo Goo.
Radio ga ga.
Todo o que escoitamos é radio ga ga.
Radio ga ga.
Radio que hai de novo?
Radio, alguén aínda te ama!
Vemos os concertos.
Vemos as estrelas
en vídeos horas e horas
e só temos que usar os ouvidos.
Como cambia a música co paso dos anos.
Imos agardar que nunca deixemos ó vello amigo.
Como todas as boas cousas,
dependemos de ti.
Por iso fico
porque podemos sentir a súa falla
cando nos cansemos de todo este mundo visual.
Tivo o seu tempo,
tiña o poder
aínda está por vir
a mellor hora de radio.
Todo o que escoitamos é radio ga ga.
Radio Goo Goo.
Radio ga ga.
Todo o que escoitamos é radio ga ga.
Radio ga ga.
Radio que hai de novo?
Radio, alguén aínda te ama!

Tradución: Suso Díaz

10 de feb. de 2016

4 de feb. de 2016

Versos nun calendario sen follas XLVIII


A amizade é un vencello
sen forma definida,
unha razón
sen razón.
Comunicarse
escoitando os silencios
que aflixen os sorrisos
onde se debuxa a alma.
A amizade é unha aperta detida,
o respecto do pensamento ceibe,
silandeiro.
A comprensión da distancia
nos espazos que nos xonguen.
A complicidade
que pecha e abre
o silencio.
A amizade é a delicada flor
que perdura no tempo.


Fotografía da Rosa do deserto atopada na rede. Autor/a descoñecido/a.

1 de feb. de 2016

Versos nun calendario sen follas XLVII


A memoria da luz
vaise erguendo
nas liñas descontinuas
onde fica o desexo,
onde se apagan as verbas
co son dos latexos.


Fotografía: Sofía Díaz Paz