Días atrás, comunícanme a triste nova do pasamento de meu tío Rodrigo. Rodrigo tiña 87 anos, e era o maior dos seis irmáns pola parte do meu pai. Este home, que naceu en Galicia, pasou a meirande parte da súa vida en Portugal, país ao que chegou de moi neno, cando tivo que criarse cos avós de seu pai en Lindoso, pola imposibilidade que supuña aos seus proxenitores atender a dous cativos que se xuntaron en menos dun ano.
 |
| Luís Felipe (neto), Rodrigo, Pedro e máis eu. O Vieiro (Bande) 1982 |
A primeira memoria que teño do tío, é cando nunha das súas visitas aos pais, tería eu uns 5 ou 6 anos, quixo que o acompañase a buscar viño a adega. Recordo que non era capaz de seguirlle o paso, que bromeaba comigo continuamente, e sobre todo o grandes e robustas que eran as súas mans.
Coincidimos en varias ocasións, cando eu aínda vivía cos avós, e tamén cando xa abandonara o pobo pola cidade. Non tiña fixadas as datas nas que viña a ver os pais, e a familia, aparecía cando podía e si coincidiamos boa parte da familia, tiñamos tempo para conversar, xuntarnos na lareira a carón do lume, falar dos anos pasados en Angola, tamén en Portugal, e sobre todo tiña a capacidade de temperar os ánimos cando as conversas subían o ton, sería por iso de ser o irmán maior.
Tamén gardo no recordo algunha ocasión que estando cos avós, viñera a pasar uns días. Tiña o costume de non deixar a súa nai cociñar, dicíalle: “Mai, voce fique aquí sentada, en canto estou eu na casa, voce non cocinha”. Gardo na memoria con claridade a cara de miña avoa, sentada ao lume ollando o seu fillo co mandil afanado coa comida. Acompañarame sempre esas verbas doces da súa boca, ese: “pronto, está bem, eu faço”. Nunca esquecerei ese sorriso permanente, ese trato cariñoso, os xestos de complicidade, e a paz que se acadaba a súa beira.
Vímonos por última vez hai 14 ou 15 anos. Viaxou comigo dende Galicia a Aveiro, onde collía o tren que o levaría a súa casa en Setubal, lugar ao que sempre insistiu que tiña que ir coa miña familia e que finalmente xa non acontecerá. Nesa ocasión tivemos tempo para falar de nós, dos nosos. En Aveiro, nesa estación de tren que eu vía por primeira vez, e que me deixou sobrecollido pola beleza do edificio, tan particular, que non asociei de súpeto a unha estación de tren. E polo lugar tan fermoso onde se sitúa, preto do mar, da ría. Alí abrazámonos co firme desexo de vernos pronto, finalmente foi o derradeiro abrazo que nos demos, nunca o houbera pensado.
Falabamos por Nadal, e sempre rematabamos dicindo que tiñamos que encontrarnos. Este ano, xa non o chamei para felicitarlle as festas de Nadal e o aninovo, sabía que a súa memoria xa non estaba, marchárase antes de que o fixera o seu corpo. Dous anos antes, díxome que era moi feliz, tiña sido bisavó e estaba moi ledo coa súa bisneta.
As palabras, os xestos, os momentos, o vivido entre nós, fica. Mais os recordos son tan pouca cousa, e son todo. As veces non entendo o por que tomamos, ou non tomamos certas decisións, e agora xa non ten sentido ese desexo de volver encontrarnos, para falar da familia, de nós, e sobre todo, para recrearme nese perenne sorriso.
Somos enerxía nun breve espazo de tempo. Onte, fica en breves recordos na nosa memoria, e mañá, mañá non existe; somos cada momento mentres latexemos; todo, que remata por ser nada, agás o efémero recordo, se queda algo de nós, ou alguén nos pensa. Pregúntome se algunha vez alguén calculou a enerxía de tódolos seres vivos sobre o planeta neste instante, esa forza inigualable, ese inmenso latexo que é todo, e fica por ser nada. A vida é un vieiro infinito de posibilidades, e a memoria é tan raquítica.
Sirva este breve recordo para manter viva a memoria dunha boa persoa, que nos quixo e a quen quixemos.
Estes versos adícollos a súa memoria.
Na xema dos dedos
latexa a luz das palabras,
o silencio dos pensamentos.
Todo se perde con nós
cando nós fomos todo.
Todo fica en silencio,
sen palabras,
sen pensamento...
A vida comeza e remata
na tona da pel
que nos envolve.
Ningún comentario:
Publicar un comentario